Η εποχή του καναπέος

Έχουμε περάσει πλέον σε μια άλλου είδους εποχή, την εποχή της αποχαύνωσης και της νωχελικότητας. Θεωρείται δεδομένο το ότι δε θα υπάρξει κάποια σοβαρή αντίδραση (επανάσταση, κινητικοποίηση ή όπως αλλιώς θέλετε), σε μείζονα θέματα που μας αφορούν. Ο Φ.Π.Α. θα πάει 30%, η ζωή μας θα χάνεται μυστηριωδώς, θα ικετεύσουμε το Σέρλοτ Χόλμς να κάνει εκτεταμένες έρευνες προς ανεύρεσιν της, θα πέσουμε στα γόνατα του ΔΝΤ, »να μας βγάλει από το τέλμα» (ανατρίχιασα!!!), κι εκείνη θα βρίσκεται στη μέσα τσέπη του παλτού μας. Δηλαδή, ψάχνουμε τη ζωή ενώ την έχουμε μπροστά μας. Και μη μου πει κανείς τις γνωστές πίπες τύπου, » μας κάνανε έτσι» ή » δεν μπορούμε αλλιώς». Αλλά αυτό που πονάει πολύ είναι μια λέξη, »δυνατότητα». Είναι σα να βλέπεις την ομάδα σου να μπαίνει στο γήπεδο και να παίζει με το 10% των πραγματικών της δυνατοτήτων ή να έχεις ένα μεγάλο κατάστημα στην Τσιμισκή και να το γεμίσεις κουλουράκια. Είναι να τρελαίνεσαι. Το καλό στην όλη υπόθεση είναι να μην καταλάβουμε τίποτα στη σούμα, ότι κύλησαν όλα ομαλά και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί…χειρότερα. Η βάση της σκέψης ενός τρελού.Έτσι ναι!!! Αυτοί συγχωρούνται.Ας παραδεχτούμε ότι είμαστε τρελοί να ζητήσουμε άφεση αμαρτιών.Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η ισόβια κάθειρξη της ζωής μας πρέπει να θεωρηθεί δεδομένη.